cupure logo
vanmetvoorheteennietbijaannaariran

Ruimtesonde brengt zuidpool zon in beeld: 'Wirwar van magnetische pooltjes'

Anik de Groof van ESA wachtte er al vijf jaar op: foto's van de zuidpool van de zon. Uniek, want vanaf de aarde is die kant van de zon nauwelijks te zien. De Europese ruimtevaartorganisatie brengt de beelden nu naar buiten. Ziet de zon er aan de zuidkant anders uit dan de kant die we vanaf de aarde kunnen zien? Op het eerste gezicht niet. Maar de Solar Orbiter van ESA kan veel meer waarnemen. "Het ultieme doel is de fysica van de zon beter te begrijpen, maar vooral ook het effect op de aarde", zegt De Groof. De Europese sonde werd in 2020 gelanceerd om de zonneactiviteit te bestuderen. Belangrijk, want die activiteit veroorzaakt ruimteweer. Zonnestormen met weggeslingerde plasmawolken kunnen op aarde radiosignalen verstoren, navigatie-instrumenten onbetrouwbaarder maken of zelfs hele elektriciteitscentrales platleggen - al is daar wel echt de perfect storm voor nodig. Zoiets gebeurde bijvoorbeeld in 1989, toen de Canadese provincie Québec 12 uur lang in het donker zat. Ook het noorderlicht - de afgelopen jaren ook een paar keer in Nederland te zien, is het gevolg van die verhoogde activiteit. 500 graden heet De Solar Orbiter doet zijn werk van relatief dichtbij - dichterbij dan de planeet Mercurius - en moet daarvoor temperaturen van rond de 500 graden doorstaan. Vandaar een hitteschild, waar ingenieus deurtjes zijn aangebracht waar camera's doorheen kunnen kijken. Op 22 maart dit jaar was de verkenner in de beste positie om de camera's op de zuidpool te richten. Enkele beelden die Solar Orbiter naar de aarde stuurde: En wat zag de orbiter? Hij zag vooral iets niet, vertelt De Groof. Er is geen imposant magnetisch veld, met een dominante magneetpool, zoals de aarde heeft. "Als je denkt aan een noordpool en een zuidpool, denk je aan een heel positieve en een heel negatieve pool. Maar op dit moment is die duidelijke polariteit op de zon er niet. We zien eigenlijk een beetje een gespikkeld patroon van kleine en zwakke magnetische pooltjes, zowel positieve als negatieve." Dat warrige patroon is typisch voor de periode waarin de zon zich bevindt. De zonneactiviteit neemt toe en af gedurende een cyclus die steeds gemiddeld elf jaar duurt. "Op dit moment zitten we in de grootste activiteit. In de cyclus verandert de zon van een redelijk rustige ster met een positieve en een negatieve pool naar een wirwar van magnetische polen en uitbarstingen. En daar bevinden we ons op dit moment." Blinde vlek Over een paar jaar is de cyclus weer in een 'rustige fase'. En dat moet ook op de polen van de zon te zien zijn. De Solar Orbiter blijft daarom rond de polen cirkelen om die verandering voor het eerst goed waar te nemen. "Dit is pas het begin", verzekert De Groof. "De volgende jaren gaan we elke vijf, zes maanden met Solar Orbiter over beide polen vliegen. En we gaan dan elke keer een iets beter zicht krijgen." Tijdens iedere zonnecyclus verandert de polariteit van de polen: de zuidpool gaat op dit moment van negatief naar positief. Het magneetveld van de zon ligt aan de basis van al die activiteit. De Groof: "Daarom willen we die beter begrijpen. We hadden natuurlijk al veel observaties van de zon, maar we hadden altijd een blinde vlek voor beide polen. En die polen zijn nu net de sleutel tot het begrijpen van die zonnecyclus en hoe dat magneetveld verandert. We willen die evolutie de komende jaren volgen, en op die manier hopelijk de zonneactiviteit beter kunnen voorspellen in de toekomst."

Reacties

Laatste nieuws