cupure logo
vanvoorhetmetbijeennietzijntegenaan

Vijf jaar na de explosie in Beiroet zijn de wonden nog altijd tastbaar

Vijf jaar na de explosie in Beiroet zijn de wonden nog altijd tastbaar
Het is vandaag vijf jaar geleden dat bijna 3000 ton ammoniumnitraat ontplofte in de centraal gelegen haven van Beiroet. Meer dan 220 mensen werden gedood, zo'n 7000 mensen raakten gewond. Ziekenhuizen, scholen, winkels en kantoren werden verwoest en honderdduizenden inwoners van de Libanese hoofdstad verloren hun huis. Hoewel de wijken rondom de haven vijf jaar later grotendeels zijn herbouwd, zijn de wonden nog altijd tastbaar. "Het voelt alsof het gisteren was. Vooral omdat er nog altijd geen antwoorden zijn, wij beleven dit elke dag opnieuw", zegt Tracy Naggear. Samen met haar echtgenoot Paul strijdt ze sinds de explosie voor gerechtigheid. "De dag dat we onze dochter begroeven, begon de strijd. We waren gewone, jonge, vrolijke mensen en werden plotseling strijders voor gerechtigheid. Zo zijn Paul en ik eigenlijk helemaal niet." Ze wonen weer in hun moderne appartement met uitzicht over de haven. De renovatie kostte tijd en het was hier dat Tracy en haar driejarige Alexandra allebei zwaargewond raakten. In de ongekende chaos die volgde, konden ze Alexandra niet op tijd in een ziekenhuis krijgen. Hun op dat moment enige kind overleed aan haar verwondingen. Tracy: "Zonder gerechtigheid leven we in een land dat elke dag gevaar loopt. Hier zijn is zó riskant voor alle Libanezen als je weet dat de mensen die je dochter hebben vermoord nog steeds vrij rondlopen." Ze heeft het wiegje van haar pasgeboren zoontje naast zich op de bank gezet. Paul en Tracy hebben inmiddels twee jonge zoontjes, maar Alexandra is nooit ver weg. De afbeelding van de engelachtige peuter met blonde krullen hangt overal. Paul tuurt voor zich uit en vertelt hoe hij droomt over de dag dat ze in de rechtszaal zullen zitten. "Ik zie het weleens voor me. We kunnen niet langer wachten. Er zit nog steeds niemand in de gevangenis, er is geen verantwoording afgelegd, niemand kent de waarheid." "Maar", zegt Tracy, "we moeten óók optimistisch blijven. Veel mensen denken dat we gefaald hebben, dat gerechtigheid toch nooit zal komen en dat we onze tijd aan het verspillen zijn. Ik hoop dat mensen zien dat de zaak vijf jaar later nog steeds open is: er is een onderzoek gaande en je hebt de rechter die veel mensen ondervraagt. Vijf jaar later zijn we op een punt dat we nog niet eerder hebben bereikt." Aandringen op gerechtigheid En niet alleen Paul, Tracy en andere familieleden van slachtoffers dringen aan op gerechtigheid. Dat doen ook Libanese en internationale organisaties. "Het tempo staat in schril contrast met de beloften die de Libanese autoriteiten in de dagen na de explosie deden om de verantwoordelijken snel ter verantwoording te roepen", zegt Ramzi Kais van Human Rights Watch (HRW) in Beiroet. HRW deed na de explosie zelf onderzoek en concludeerde dat de toenmalige president, de premier en ook hoge functionarissen van verschillende Libanese veiligheidsdiensten op de hoogte waren van het ammoniumnitraat en het gevaar daarvan. Door het op zo'n onverantwoorde manier op te slaan in de haven, creëerden ze volgens HRW een gigantische bom. Kais: "Verdachten, onder wie parlementsleden, blijven proberen zich aan verantwoording te onttrekken. Maar als er geen gerechtigheid komt, betekent dit dat de decennia van onrecht die de jaren na de Libanese burgeroorlog typeren, zullen voortduren." Stille mars Maar sinds begin dit jaar waait er een nieuwe wind door Libanon en de nieuwe president en premier onderstrepen het belang van gerechtigheid. Kais: "Het is nog te vroeg om te zeggen of we het uiteindelijk zullen krijgen. Ik denk dat het onderzoek naar de explosie een belangrijke test zal zijn om ons te laten zien of de Libanese rechterlijke macht onafhankelijk genoeg kan zijn om een dergelijke zaak, waarbij veel machtige individuen betrokken zijn, te behandelen." Paul en Tracy zullen in ieder geval doorstrijden totdat ze antwoorden hebben. Tracy: "Het is mijn plicht om gerechtigheid te krijgen voor mijn dochter. Pas dan zal ik haar hebben gegeven wat ze verdient. En als het ons niet lukt, zullen haar broertjes onze weg vervolgen." Vanmiddag gaan ze de straat op om hun solidariteit te tonen en gerechtigheid te eisen. Rondom de haven zal er een stille mars zijn. Tracy: "Ik hoop dat er veel mensen zullen komen. Het voelt zo eenzaam als je daar met weinig mensen staat. Al geloof je niet in gerechtigheid, toon wat empathie en kom even langs om onze hand vast te houden."

Reacties

Vergelijkbaar nieuws

Laatste nieuws