cupure logo
vanvoornaarhetmetbijfeyenoordevenepoelzijntransfer

Sedney miste steun van bond na grensoverschrijdende teamgenoot: 'Hij was nodig op Spelen'

Ze gold als een van de grootste atletiektalenten in Nederland. Eind 2023 verdween Zoë Sedney, actief op de Olympische Spelen in Tokio (2021) en diverse EK's en WK's, plotseling van de radar. De jonge sprintster, inmiddels 23, was slachtoffer geworden van grensoverschrijdend gedrag door een teamgenoot, maar ondervond daarna in haar ogen in haar strijd om erkenning (te) weinig steun van betrokken instanties. Sedney miste door alle gebeurtenissen vorig jaar de Olympische Spelen in Parijs, raakte in een depressie, maar slaagde er uiteindelijk in haar leven weer op de rails te krijgen. Inmiddels is ze weer actief op de atletiekbaan. In het hardlooptijdschrift Runner's World heeft ze voor één keer haar verhaal gedaan over de affaire, die binnen de Nederlandse atletiekploeg voor veel onrust zorgde in de aanloop naar de uiteindelijk voor Nederland zeer succesvol verlopen Spelen in Parijs. NOS Sport kreeg inzage in haar verhaal. Het verhaal begint in de vakantieperiode voor Nederlandse atleten in 2023, ergens na de wereldkampioenschappen atletiek in Boedapest. "Ik werd door de bond opgeroepen voor een gesprek. Ik had geen flauw idee waar het over kon gaan. In dat gesprek kreeg ik te horen dat er een anonieme melding was gedaan door een atleet. Er zouden opnames van mij zijn gemaakt in een privésituatie, waarbij ik intiem was met één van mijn trainingsmaatjes. Deze beelden waren verspreid." Geen toestemming Sedney wist van niets en had ook geen toestemming gegeven om gefilmd te worden. Hierna volgden gesprekken met de bond en de persoon in kwestie, waarbij hij bevestigde dat hij de beelden had gemaakt zonder mijn toestemming en dat ik hier niets van wist. Hij wilde alleen niet toegeven dat ze waren verspreid, terwijl dit inmiddels overduidelijk was. Iedereen had het gezien." De betrokken atleet verdween van Papendal. "Hij werd direct weggestuurd. Zulke dingen gebeuren niet dagelijks, dus er was geen protocol voor hoe hiermee om te gaan. Hij moest in ieder geval vertrekken. Ik was in de veronderstelling dat hij werd geschorst, maar achteraf bleek dat niet zo te zijn." Atletiekunie: 'Betreuren het als atleten onveilige situatie hebben ervaren' De Atletiekunie wil niet reageren op het verzoek van NOS Sport om wederhoor en verwijst naar de reactie in Runner's World. Daarin laat de Atletiekunie het onderstaande weten: "De Atletiekunie is gevraagd om te reageren op een persoonlijk interview met een atleet, zonder dat wij hiervan de inhoud of context kennen. Om die reden kunnen wij niet inhoudelijk op deze vragen ingaan. Het is ook niet aan de Atletiekunie om te reageren op een persoonlijk verhaal. Een persoonlijk verhaal en ervaringen zijn voor ons in de basis legitiem. Op de vragen die ons zijn gesteld, kunnen wij aangeven dat de Atletiekunie heeft geleerd van de wijze waarop met direct en indirect betrokkenen is gecommuniceerd. Ten aanzien van de situatie heeft de Atletiekunie conform regelgeving gehandeld en zijn er meermaals gesprekken gevoerd met alle betrokkenen. We betreuren het dan ook ten zeerste als atleten een onveilige situatie hebben ervaren of zich niet gehoord hebben gevoeld. Het is onze verantwoordelijkheid om te allen tijde een veilige sportomgeving na te streven waar iedereen zich veilig voelt om zich vrijuit te spreken. In de periode van deze casus zijn gesprekken gevoerd met individuele atleten en de trainingsgroep. Dat is en blijft de basis voor een veilige omgeving en hier blijven we aan werken: zowel op persoonlijk niveau als op de werking van het totale systeem. De Atletiekunie streeft naar een open cultuur, waarin men elkaar mag aanspreken en eenieder recht heeft op zijn of haar mening. De afgelopen periode staat de Atletiekunie in goed persoonlijk contact met de betreffende atleet." In de gesprekken die volgden werd, volgens Sedney, bij de atlete neergelegd wat er voor haar nodig was om de atleet te kunnen laten terugkeren. "Ik besloot een stappenplan te schrijven. Als die stappen waren doorlopen, zou hij kunnen terugkeren in de groep. Voor mij was het belangrijkste dat hij eerlijk zou zijn, een stukje gerechtigheid. Eerlijkheid naar mij, maar ook naar de groep. Het was niet alleen voor mij een heftige periode. Voor de hele groep was dit echt niet leuk. Mijn standpunt was: zolang hij niet volledig eerlijk is, kan hij niet terugkeren naar Papendal. Als hij terugkeert, ben ik weg." Voor Sedney voelde het raar aan dat ze door de bond op de hoogte werd gesteld van de beelden en niet door haar teamgenoten. De anonieme melder wilde anoniem blijven. Sedney: "Diegene wilde het kwijt om het verspreiden te stoppen, maar was tegelijkertijd ook bang voor reacties van andere atleten of vanuit de bond. Ergens begrijp ik dat, maar tegelijkertijd is het gek dat iemand zich zo beperkt voelt om vrijuit te praten." Rentree atleet Zes maanden later kreeg Sedney het gevoel dat de rentree van de atleet op Papendal aanstaande was. In de tussentijd was er niets met haar stappenplan gedaan. "Er was geen open gesprek geweest, geen eerlijke uitleg of verklaring. Er had niets plaatsgevonden wat bij mij de indruk wekte dat hij aan zichzelf werkte en van de situatie had geleerd. Ik kon met geen mogelijkheid weer met hem gaan trainen. Dat stukje vertrouwen was kapot en er werd niets gedaan om dat te herstellen." Sedney meldde zich bij de toenmalige technische directeur, Vincent Kortbeek. "Die gaf al maanden aan dat hij niets wist van een terugkeer, terwijl het voor mij overduidelijk was. Uiteindelijk gaf hij toe dat we na het indoorseizoen weer samen in dezelfde trainingsgroep op Papendal zouden komen." De atlete was woedend, voelde totale onmacht. "De ontstane situatie was mij aangedaan, niet andersom. Ik had me voor mijn gevoel mild opgesteld. Na alles wat er gebeurd was: niemand van de bond die mij informeerde. Dat is echt niet oké. Het enige dat ik wilde was eerlijkheid en gerechtigheid. Uiteindelijk heb ik mijn spullen gepakt en ben vertrokken van Papendal." Sedney had het gevoel dat ze werd geslachtofferd. "Ik vind het moeilijk om daar iets over te zeggen. In alle eerlijkheid had ik altijd wel het gevoel gehad dat het zo zou lopen: hij was nodig voor de Spelen." Sedney raakte het plezier in atletiek kwijt, stopte met de sport, raakte in een depressie en slikte antidepressiva. "Ik voelde me alleen prettig bij niets doen. Ik zat nog in mijn appartementje in Arnhem, maar dat was onhoudbaar. Uiteindelijk ben ik teruggegaan naar mijn ouders in Zoetermeer." Aangifte Het hele proces, inclusief het doen van aangifte, had haar volledig gesloopt. "Het is een langslepend, moeizaam proces dat minimaal twee jaar zou gaan duren." Daar had ze uiteindelijk geen behoefte aan en en dus stopte ze met de aangifte. De topsportloopbaan van Sedney leek definitief ten einde, maar iets zei haar niet op te geven. Inmiddels heeft ze training weer opgepakt in de groep van paralympische atleten van Guido Bonsen. Ze heeft weer structuur in haar leven, voelt zich er prettig bij. Vergiffenis "Wat mij het meest heeft geholpen, is vergiffenis. Het is zwaar om met wrok rond te lopen. Het kunnen vergeven van acties en keuzes van anderen zorgt ervoor dat je een situatie achter je kan laten en door kan met je eigen leven. Dat is me gelukt."

Reacties

Sportnieuws