cupure logo
vanvoorbijhetmetverstappennaareenmaxniet

Tour-renners razen door voedingszone, die in de hitte nóg belangrijker is

Tour-renners razen door voedingszone, die in de hitte nóg belangrijker is
De zonnebloemen langs de Route de la Saune sterven van de dorst. Snikheet is het op de plattelandsweg even buiten Toulouse, en doodstil bovendien. Totdat allerlei Tour-ploegwagens plotseling aan komen scheuren en één voor één in de berm parkeren. Christian en Colette, dorpelingen van even verderop, zien dat ze goed zitten tijdens de elfde etappe voor een dagelijks voedingsritueel in de Tour. Colette duwde Christian in zijn rolstoel honderden meters door het droge graanveld voor het perfecte zicht: in de berm halverwege de bevoorradingskilometer, waar renners vanaf de kant een tas met voedsel en dranken krijgen aangereikt. In de tasjes zitten bidons, gels, ijspanty's en soms rijstcakes, laat soigneur (de verzorger van een wielerploeg) Thomas Minette van het Nederlandse Picnic PostNL zien nadat hij rond kwart voor vier de auto heeft geparkeerd. Een klein uur voordat de renners langskomen op de kaarsrechte weg (na 86 kilometer fietsen) vult hij acht tasjes voor acht renners. "De tasjes zijn gisteravond al voorbereid. Maar het ijs en de bidons doen we er nu nog bij." Wachten, wachten, wachten En dan is het wachten op het peloton. Lang wachten met 33 graden in de volle zon. "Geduld. Je moet geduldig zijn", vertelt Minette. Wetende dat het voor een goede zaak is. "Zeker met deze hitte", zegt Roel van Sintmaartensdijk (Intermarché-Wanty) vanochtend bij de start. "Koelen met ijszakken en koude waterbidons met deze temperaturen, dat is superbelangrijk." Zonder voedseltasjes vanaf de kant moeten renners zich vanuit het peloton laten terugzakken naar de ploegwagens erachter. "Dat kost best veel energie", zegt Tim Naberman (Picnic PostNL) 's morgens. "Dus als je het van de kant kunt pakken, scheelt dat superveel. Zonder hen kunnen wij onze etensbehoeften niet binnenkrijgen." Parkeerstrijd? Alle 23 ploegen rijden woensdag met meerdere verzorgers in een auto over het parcours naar de voedingszone. Er is weinig plek en de ploegwagens staan schots en scheef in de berm. Een strijd voor een parkeerplaats is het niet, zegt Minette, maar je moet er wel vroeg bij zijn. "Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. We ruziën niet onderling: we zitten in hetzelfde schuitje. Maar je moet wel scherp zijn." Ook het aangeven vraagt scherpte: van de mensen langs de kant, maar ook van de renners. Het kan gevaarlijk zijn. "Meestal gaat het goed", vertelt Naberman. "Maar in de finale gaat het heel hard." "Soms kies ik ervoor om niets te pakken, te gevaarlijk of onbegonnen werk. Maar dan zie je weleens dat iemand het toch probeert en dan slingert het tasje door het hele peloton. Dan denk je: och, als dat maar goed gaat. In de hectiek van de Tour kan het heel lastig gaan." Koersverloop heeft ook invloed op de zaken in de voedselzone, blijkt honderden meters verderop bij het busje van Visma-Lease a Bike, die woensdag Wout van Aert in de kopgroep hebben fietsen. "Wout is mee met de ontsnapping", zegt Valerie Vermeirsch, soigneur bij de andere Nederlandse ploeg. "Dan gaan we apart staan met de bidons en geven we hem geen tasje. Want dan zit de ploegwagen dichtbij en kan hij uit de auto alles krijgen." Het komt ook voor dat geen enkele renner een tasje pakt. Daarom probeert Minette zich ook op andere manieren nuttig te maken. "We verzamelen informatie over de wind. Dat sturen we naar de ploegwagen. Kijk, wind in de rug", zegt hij wijzend naar een zwiepende populier. "Het gaat snel zijn." En dus is positionering belangrijk. Minette tuurt de weg af. "Kijk, vanaf de rotonde daar gaan ze even naar beneden en dan omhoog naar hier. Ze gaan hier waarschijnlijk 50 of 55. Dat is niet het lastigste. Het gaat erom hoe het peloton rijdt. Is het uitgestrekt? Dan is het oké. Maar als het bij elkaar zit, is het moeilijk renners te bereiken." Gevaar Oefenen op het aangeven gebeurt zelden meer. Als jeugdrenners hebben de profs van nu dat al aangeleerd. En tuurlijk gaat het weleens mis. "In de Giro bijvoorbeeld", zegt Vermeirsch. "Daar stonden we op een snelle plek. Knapten de lintjes van de tas. Een renner kreeg de bidon vol tegen het gezicht." "Als iemand de tas mist, geven we het aan een volgwagen", zegt Minette. "Dan kunnen ze zich terug laten zakken en krijgen ze het alsnog." Even voor half vier krijgen de tasjesaangevers bericht dat de kopgroep snel nadert. In de verte klinkt al de helikopter als de verzorgers met tasjes zich verspreid over de lege weg opstellen. Allemaal kijken ze de weg af. Komt er al iets? Dan steekt Minette zijn arm uit en in een flits grist Sean Flynn (Picnic PostNL-renner) een bungelend tasje mee. Zonder om te kijken steekt Minette al het volgende tasje uit. Zoekend naar een nieuwe klant. Maar die zoeven allemaal hard voorbij. Tientallen renners pikken een tasje mee. Resultaat van de dag voor Minette? Één tasje gegeven. Hij is tevreden: eenvoudige middag. En dan snel terug naar de auto. "We hebben de route naar de finish al uitgestippeld. Om af te snijden." Want daar wacht alweer ander werk. Zo snel als de auto's kwamen en de renners langs zoefden, zo vlot is de Route de la Saune ook weer stil en verlaten. Op een verloren, smeltende ijspanty na, blijven alleen Christian en Colette achter. Vanuit zijn rolstoel steekt Christian lachend zijn duim op, waarna ze samen langs de uitgedroogde zonnebloemen terug naar huis hobbelen.

Reacties

Sportnieuws