cupure logo
vanhetvoormeteenbijtrumpaannaarpoetin

Hoe Mitra Nazar Turkije in vijf jaar van hoop naar vrees zag gaan

Hoe Mitra Nazar Turkije in vijf jaar van hoop naar vrees zag gaan
Na vijf jaar neem correspondent Mitra Nazar afscheid van Turkije, een land dat op een keerpunt staat. Vijf jaar geleden verhuisde ik voor de NOS naar Istanbul. Kort na mijn aankomst ging het land in covid-lockdown. Een van de grootste, meest bruisende en luidruchtigste steden ter wereld was opeens stil, de straten uitgestorven. Zeemeeuwen en straatkatten hadden het rijk alleen, terwijl miljoenen mensen opgesloten zaten in hun huiskamer op de vlucht voor het onzichtbare virus. Een behoorlijk gekke tijd om te beginnen aan een nieuw correspondentschap, kan ik zeggen. Ondanks het besmettingsgevaar ontwaarde ik in het begin een hoopvolle stemming op mijn nieuwe standplaats. Turkije had turbulente jaren achter de rug. Veel aanslagen, een mislukte staatsgreep, en vooral groeiende repressie. De democratie, persvrijheid en mensenrechten stonden zwaar onder druk. President Erdogan had de touwtjes van de macht elk jaar een stukje steviger in handen genomen. Maar in de zomer van 2019 was er iets gebeurd dat weinig mensen nog voor mogelijk hadden gehouden. De oppositie versloeg Erdogans AK-partij op lokaal niveau in belangrijke steden als Ankara en Istanbul. Vooral Istanbul was belangrijk: Erdogan was de belangrijkste stad en het economische hart van Turkije kwijtgeraakt, aan een talentvolle politicus genaamd Ekrem Imamoglu, die de burgemeester werd. Mensen die snakten naar verandering zagen bewijs dat Turkije nog niet helemaal was afgegleden, dat het nog mogelijk was om de zittende macht weg te stemmen. Er was hoop dat zoiets ook landelijk zou kunnen gebeuren. Die bleek ijdel. In mei 2023 zag ik Erdogan de presidentsverkiezingen opnieuw winnen. De oppositie had zich meer verenigd dan ooit tevoren, maar het was niet genoeg. Dat hij nipt won, en pas in de tweede ronde, is wel van belang. Het is allang niet meer zo dat Erdogan verkiezingen wint omdat hij razend populair is, zoals in de eerste jaren van zijn leiderschap. Voor de man die het land al twee decennia vrij solistisch leidt, is de steun flink afgenomen. Maar mensen durfden een machtswisseling in tijden van crisis niet aan, en ze vertrouwden de oppositie niet. In een land waar de macht zo gecentraliseerd is, is de zittende leider de enige die het land weer uit de crisis kan trekken, is vaak de gedachte. 'Wie Istanbul wint, wint Turkije' Intussen bleef Imamoglu een bedreiging voor Erdogan. In alles werd hij in Istanbul tegengewerkt door de regering in Ankara. Hij werd geplaagd door rechtszaken, maar won in 2024 opnieuw lokale verkiezingen. "Wie Istanbul wint, wint Turkije", zei Erdogan toen hij in de jaren 90 zelf burgemeester van Istanbul. Imamoglu kwam te dichtbij, weten we nu. In de vroege ochtend van 19 maart zagen we live op televisie hoe politiewagens de ambtswoning van de burgemeester omsingelden. De politie viel het huis binnen en Imamoglu werd meegenomen. Verdacht van corruptie en het leiden van een criminele organisatie zit de burgemeester van Istanbul inmiddels alweer vier maanden in de zwaarst beveiligde gevangenis van het land. Voor veel Turken was nu wel duidelijk dat Erdogan en zijn entourage koste wat het kost aan de macht willen blijven en bereid zijn ver te gaan. De pijlen zijn niet alleen gericht op Imamoglu. De regering heeft de aanval ingezet op diens partij, de CHP, ooit opgericht door Mustafa Kemal Atatürk, de stichter van het moderne Turkije. Honderden partijleden zijn dit jaar opgepakt, vijftien CHP-burgemeesters zitten in de gevangenis. Zonder aanklacht, in voorarrest. Bewijs is afwezig, flinterdun of 'vertrouwelijk'. Justitie houdt vol dat het onafhankelijk opereert, maar Erdogan houdt zich in toespraken niet in. Hij noemt de CHP een corrupt netwerk dat functioneert als een "octopus, wiens armen zich uitstrekken over het hele land en daarbuiten". De vrees is dat de arrestaties na de zomer zullen doorgaan. Net zo lang tot er van de oppositie weinig meer over is. Wegkijkende leiders Dit gebeurt allemaal terwijl de internationale gemeenschap wegkijkt. Met Trump ("Ik heb respect voor Erdogan") in het Witte Huis, en Europa's afhankelijkheid van de Turkse defensie-industrie vanwege spanningen met Rusland, weet Erdogan dat hij niet al te veel kritiek van buitenaf hoefde te vrezen. Hij heeft gelijk. De meeste Turken, ook degenen die op Erdogan stemmen, weten dat dit soort arrestaties politiek gemotiveerd zijn. Zo gaat het nou eenmaal in Turkije, hoorde ik mensen zeggen. Wat er in Turkije gebeurt, staat niet op zichzelf. Anne Applebaum beschrijft in Autocracy Inc. hoe autoritaire leiders wereldwijd steeds meer van elkaar leren, elkaars tactieken overnemen en elkaars regimes normaliseren. Erdogan past in dat rijtje, sterker nog: hij is een van de pioniers. Net als Orbán in Hongarije en Poetin in Rusland, gebruikt hij verkiezingen als legitimatie, maar zorgt hij dat het speelveld al lang voor de stembusgang ongelijk is. Ruim 23 jaar lang bouwde Erdogan een controlestaat met grip op media en een loyaal juridisch apparaat. Nu plukt hij daar de vruchten van. Werd Turkije eerder beschreven als 'competitief autoritair systeem', nu is de Turkse regering op weg een volledige autocratie te worden, schrijft politiek analist Gonul Tol. "Een autocratie in de stijl van Rusland, waarin de president zijn tegenstanders zelf uitkiest en verkiezingen alleen nog show zijn." Geest terug in de fles Vijf jaar na mijn aankomst in Turkije moet ik concluderen dat de hoop die ik in het begin aantrof, naar de bodem van de put is gezonken. Na de arrestatie van Imamoglu zagen we massa's mensen de straat op gaan, ogenschijnlijk onbevreesd. Maar de geest ging al gauw weer in de fles. De demonstrerende studenten die ik sprak durven zich niet langer uit te spreken, bang dat ook zij worden opgepakt. Studenten, journalisten, activisten, advocaten; ze liggen allemaal in de vuurlinie. Dat was al zo, maar sinds dit jaar is het in Turkije nog een tandje gevaarlijker geworden om te strijden voor democratie. Ongeëvenaarde solidariteit In vijf jaar zag ik Turkije in al haar rauwheid. Ik was er tijdens protesten, bosbranden, aardbevingen en twee verkiezingen. Ik sprak familieleden van politieke gevangenen, nabestaanden van vermoorde vrouwen, ouders van kinderen die onder het puin lagen. Ik sprak dappere mensen die blijven strijden voor gelijke kansen en vrijheid. Bovenal zag ik de ongeëvenaarde solidariteit van de Turkse bevolking in de moeilijkste tijden. Dan heb ik het vooral over de aardbevingen van februari 2023, waarvan de beelden altijd op mijn netvlies zullen blijven staan. Hoe mensen alles uit hun handen lieten vallen om hun landgenoten uit het puin te graven, heeft diepe indruk op me gemaakt. Dat zegt misschien veel meer over Turkije, dan het verhaal van een steeds autocratischer wordende regering. Ik heb Turken leren kennen als de meest dappere en veerkrachtige mensen. Ik heb gezien hoe hoop ook weer opeens terug kan komen. Een slogan uit Imamoglu's campagne luidt "Her sey cok guzel olacak": alles komt goed. Zelfs nu, na alle arrestaties van dit jaar, zijn mensen ervan overtuigd dat er betere tijden aankomen.

Reacties

Laatste nieuws