cupure logo
vanhetvoormeteenaannaarbijnietzijn

Javaans-Surinaamse contractarbeiders krijgen na 135 jaar een monument

Vandaag, 9 augustus, is het precies 135 jaar geleden dat de eerste Javaanse contractarbeiders voet aan wal zetten in Suriname. Na de afschaffing van de slavernij in 1863 haalde Nederland tussen 1890 en 1939 vervangende arbeidskrachten uit het huidige Indonesië. Tienduizenden Javanen werden tegen een laag loon en onder erbarmelijke omstandigheden te werk gesteld op de Surinaamse plantages. Na de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 kwamen ongeveer driehonderd Javaanse Surinamers naar Nederland, naar het voormalige seminarie Beekvliet in Sint-Michielgestel. Op de Javaanse begraafplaats daar hebben velen van hen, onder wie ten minste 75 contractarbeiders, hun laatste rustplaats gevonden. Om het veelal onbekende verhaal van de Javaans-Surinaamse contractarbeiders te erkennen en eren, wordt deze maand een monument onthuld. Niet vrijwillig Samen met Hariëtte Mingoen was Nurman Pasaribu een van de initiatiefnemers van het herdenkingsmonument. "Helaas kan mijn vader de onthulling niet meer meemaken", zegt zijn dochter Listy Groenland-Pasaribu. "Mijn overgrootmoeder werkte als Indonesische contractarbeider in Suriname. Mensen denken dat de contractarbeiders zelf naar Suriname wilden, maar daar gaat een heel ander verhaal aan vooraf. Als jonge vrouw deed zij boodschappen op de markt in Indonesië en voor ze het wist, werd ze wakker op een schip, onderweg naar Suriname. Eenmaal aangekomen werd mijn overgrootmoeder te werk gesteld op plantage Waterland." Over deze pijnlijke geschiedenis wordt binnen de Javaanse gemeenschap weinig gesproken, merkt Groenland-Pasaribu. "Uit schaamte, pijn en verdriet." "Ik heb mijn overgrootmoeder gekend. Ze sprak niet graag over deze periode van haar leven, waardoor deze verhalen verborgen bleven." "Mijn verhaal is net iets anders. Mijn moeder is geboren in Suriname, maar mijn vader in Indonesië. Hij is uit zichzelf naar Suriname vertrokken, waardoor hij wist hoe zijn verleden in elkaar zat. Veel andere Javanen hebben geen idee waar zij vandaan komen." De vader van Groenland-Pasaribu dook in de geschiedenis van haar overgrootmoeder en wist delen van haar geschiedenis te ontrafelen. "In het dorp waar ze is geboren, werd niets genoteerd. We wisten niet eens zeker hoe oud ze was. Voor haar overlijden kreeg ze de kans om nog een keer naar Indonesië te gaan. Dat was zo'n mooie openbaring voor haar." 'Meer dan slechts een nummer' Ook haar overgrootmoeder vond op de begraafplaats in Sint-Michielgestel haar laatste rustplaats, waar het monument nu ook haar zal eren. "In Nederland wordt er weinig gesproken over de geschiedenis van de Javaanse contractarbeiders. Op de boot waren zij slechts een nummer, maar door het herdenkingsmonument worden ze meer." Nazaten van de Javaans-Surinaamse contractarbeiders zijn juist wel bezig met hun geschiedenis. Zo ook de 28-jarige Amber Moehamadkasbi, die wetenschappelijk onderzoek doet naar Javaanse contractarbeiders. "Als mensen voornamelijk bezig zijn met overleven, is er geen tijd om na te denken over het verleden. Wij, de nieuwe generatie, zijn bezig met helen. Van mijn moeder hoorde ik over de erbarmelijke omstandigheden waarin de contractarbeiders op de plantages moesten overleven", vertelt Moehamadkasbi. Moehamadkasbi zegt dat contractarbeiders zo goed als vogelvrij waren door de poenale sanctie, het systeem dat slavernij verving in Suriname. Arbeiders hadden nauwelijks rechten maar konden zwaar worden gestraft voor contractbreuk. "Door de poenale sanctie kregen Nederlandse plantagehouders vrij spel. Ze mochten contractarbeiders verkrachten, verminken en misbruiken. Wandaden werden beschermd. Zo heftig was het voor onze voorouders, die heel sterke en veerkrachtige mensen waren. Deze heftige dingen hebben veel leed veroorzaakt, intergenerationeel trauma." Trots en verdriet Met haar onderzoek hoopt Moehamadkasbi meer licht te schijnen op dit deel van de Nederlandse geschiedenis, iets wat volgens haar te weinig gebeurt. "Het is dubbel. Enerzijds kom ik nader tot de contractarbeiders en voel ik veel trots. "Anderzijds maakt het me verdrietig. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? In Nederland wordt de geschiedenis van voormalig Nederlands-Indië geromantiseerd. Over de negatieve impact op de gemeenschap wordt gezwegen. Het gaat vooral om het geld dat er werd verdiend." De koloniale doorwerking is nog altijd voelbaar in de huidige samenleving, stelt ze. "Nazaten worden voorzien van foute informatie, dat contractarbeiders vrijwillig naar Suriname gingen. Ook is er nog altijd geen sprake van sociale gelijkheid. Voor nazaten is het belangrijk dat ze historisch bewustzijn krijgen. Onze plek in Nederland is ons niet gegeven, maar is verdiend." "We moeten de Javaanse contractarbeiders herdenken en hen vieren. We zijn belangrijk geweest. Ik gun alle nazaten het gevoel dat ze hier mogen zijn, want op basis van onze geschiedenis hebben we daar recht op."

Reacties

Laatste nieuws