cupure logo
vanvoorbijhetnaarmetverstappenvitesseeenniet

In de skilift met Tourdebutant Naberman bijkomen van twee hectische eerste weken

In de skilift met Tourdebutant Naberman bijkomen van twee hectische eerste weken
Tourdebutant Tim Naberman schrikt niet als de deuren van de gondel met een keiharde knal dichtslaan. Hij heeft het inmiddels wel luider gehoord deze Tour de France. Door de mist afdalen van Superbagnères in een slingerende skilift is dan een genot, even weg uit de hectiek na de slopende veertiende etappe in de Tour de France. Op de mistige Pyreneeëntop reden alle renners zaterdag vrijwel direct door richting de télécabine. Sneller kwam je de berg niet af. Dik jack aan, bidon in de hand, fiets afgeven (want die paste niet mee), voorbij de lange rij met fans en snel de gondel in voor een ritje van zes minuten terug het dal in naar de bussen. Naberman puft uit en lacht als de gondel de herrie van buiten heeft gedempt en zich in de diepte gooit. De Pyreneeën zijn overleefd en ver in de tweede week van de Tour kan de man uit Genemuiden eindelijk zeggen dat hij enigszins aan de gekte went. Het was hem al talloze keren geschetst. "De Tour is chaotisch, veel druk, veel media, ieder team wil presteren. Dan denk je: het zal wel, is gewoon een koers als alle andere." Dat viel een beetje tegen. "De eerste twee dagen waren overweldigend. In de neutralisatie alleen al, door het publiek wat er staat. Dat geluid. Heel bijzonder", vertelt hij terwijl de gondel door de stille mist zweeft. "Qua koers was het heel stressvol. Door Noord-Frankrijk, met dorpjes en verkeersdrempels. En er lag een gele trui: iedereen wilde winnen." "Dat was ik wel gewend van de grote klassiekers (Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen, red.). Maar nu was het nog een stapje erger: 180 kilometer lang vechten voor elke centimeter. Toen dacht ik: dit is dus de Tour." Het niveau is soms best intimiderend. "In de Tour is iedereen in topvorm, anders ga je niet. Zelfs de knechten, die zijn soms sterker dan een kopman in een ander team. Dat is het verschil." Bijna 38 minuten kwam de 26-jarige Nederlander zaterdag later boven dan ritwinnaar Thymen Arensman, de landgenoot die ook debuteert. Erg is het niet dat je Nabermans naam niet in de top van de uitslagen terugziet. Zijn taak in Frankrijk is het helpen van zijn jonge Schotse kopman Oscar Onley (22), die na het opgeven van Remco Evenepoel steeg naar de vierde plek in het klassement. Het gaat zo goed, stelt Naberman, omdat de jonge Picnic PostNL-ploeg elkaar al lang kent. Een groot deel van de renners woonde in hun jongere jaren samen in Sittard, in het opleidingscentrum van de Nederlandse ploeg. "Daar hebben we nog met Oscar, Niklas, Pavel, Tobias en even Frank gewoond. We kennen elkaar goed en dat maakt het makkelijk en leuk om voor elkaar te werken. Dat Oscar nu misschien wel zijn doorbraak in de Tour heeft, maakt het des te mooier." Als 26-jarige is Naberman een van de oudste gasten uit de groep - alleen Warren Barguil (33) is ouder - en dus krijgt hij de taken van een koerskapitein. Verantwoordelijkheid die hij bij het opleidingsteam ook al kreeg. "Dat ik dat op die leeftijd daar mocht doen, maakt het iets makkelijker voor mij om hier nu ook zo'n rol te krijgen. Ook al ben ik ook nog maar een debutant", bekent hij als achter hem door de wolken heen langzaam de contouren van een bergdorpje verschijnen. "Die verantwoordelijkheid krijgen wij op jonge leeftijd wel al binnen de ploeg, dat is supermooi. Maar uiteindelijk is het voor mij ook allemaal nieuw. Ik weet ook niet precies hoe het allemaal binnen de Tour werkt." Het vele reizen, altijd een uitdaging in een drieweekse wielerronde, maakte Naberman al wel mee in de Vuelta vorig jaar. Maar de Tour is nog net even iets anders. "Het hele circus eromheen. Op de Hautacam moesten we met de fiets naar beneden. Moet je door al het publiek dat de hele dag staat te carnavallen. Dat is best wel gevaarlijk. Dat zie je niet in de Vuelta." Familievakanties Af en toe gaan de gedachten deze weken terug naar de familievakanties van vroeger. De wintersport, waar hij skiliftjes leerde kennen. En de zomervakanties in de Alpen. "We zijn één keer bij de Tour gaan kijken. Ik was een jaar of 12. Het zal in 2011 of 2012 zijn geweest. Zijn we de Alpe d'Huez opgefietst en hebben we een keer onderweg bij een camping langs de kant gestaan. Dat was mijn eerste herinnering aan de Tour." "De Tourmalet vandaag was ik nog nooit op geweest. Op de Mont Ventoux (dinsdag, red.) ben ik ook nog nooit geweest." Over Tourgekte gesproken. Misschien wen je als renner wel nooit helemaal aan die Tourhectiek. Je leert ermee omgaan. Als Naberman met zijn wielerschoenen nog aan zijn voeten over de rubberen wintersportmatten het gondelgebouw verlaat, en fantaseert over een frikandel speciaal straks in Parijs, beginnen toegestroomde fans te schreeuwen. "Bottle please, bottle please", smeken jonge kinderen en volwassen mannen om een bidon terwijl Naberman zich door de menigte werkt. "Zo gaat het dus elke dag", zegt Naberman buiten bij het liftstation. "Die eerste dagen is het heel overweldigend. Daarna wen je eraan en schakel je je een beetje ervoor uit." Plots stopt er een Picnic PostNL-ploegwagen voor z'n neus. De deur vliegt open en Naberman wurmt zich op de achterbank. Zijn jonge maten wachten. Het team moet door, en vlug ook, er is een klassement om voor te rijden. En dus snel weg uit de Pyreneeën.

Reacties

Sportnieuws